I saw a poor old man singing on his boat He had lost his voice because he can’t vote He sang “I am angry and I want you to know why" He had tears as he looked into my eye.
"The value of my thought may have dropped", "The respect for my freedom of speech may have stopped", "But no one can ask me to stop the fight”, "And I don’t need a reason because it’s my right".
எங்கோ ஒரு பாதை
என்றோ பயணித்த பாதை
தடங்கள் பதியா பாதை அது
எங்கோ ஒரு பாதை
யார் கண்களிலும் படாமல்
நம் கண்களைக் கட்டிக்கொண்டு
புரியாமல் நடந்த பாதை
எங்கோ ஒரு பாதை
ஏன் எதற்கு என்று ஒன்றும் அறியாமல்
தொடாமல் தொட்டும் படாமல் பட்டும்
பயணம் செய்தோமா என்றறியாத பாதை
எங்கோ ஒரு பாதை
கண்களைத் திறந்தோம்
நானில்லை நீயுமில்லை
ஆனால் பாதை தெரிகிறது
பிரிந்து சேர்ந்த பழைய பாதையா?
புரிதலால் பெயர்த்த புதிய பாதையா?
பயணிப்போமா?
இம்முறை கண்களை மூடாமல்?
நீ நீயுமாய் நான் நானுமாய் புதிரிகளைத் தீர்த்துமாய் புரியாததைப் பகிர்ந்துமாய் சிரித்தும் அழுதும் அடித்தும் அணைத்தும் தனித்தும் கூடியும் தனித்துவத்தை மதித்தும் இன்றுபோல் இல்லாத நாளை நோக்கி நம்பிக்கையுடன்
பாரதியின் 96வது நினைவு நாள்…
புது விதி
விட்டுக் கொடார்
தொட்டுந் தொடார்
இட்டும் சட்டென
மட்டுப் போட்டார்.
விதிதனை புதிதாய்
இனி செய்ய
தெளியட்டும்
முதலில் இவரவரும்.
To commemorate International Mother Language Day, I decided to write something for fun in Tamil.
Love
The fragrance you emanate
From a budding heart as you flower
To all that spice you provide to my life
And to all that you cure
Those pains, those aches
How you destress me
How you purify me from deep within...
Clove, I meant Clove. Not Love. Clove... I am such a lousy Love Poet.
இனியும் ஏது தோல்வியே கவியும் தூது போவதேன் காற்றே சொல்லும் வெறுமைகளா பொறுமைகளா நினைவே வெல்லும் வறுமைகளா வறுமைகளா இதையத்தைத் தொட்டுத் தொட்டு நீங்கும் மரணத்தை விட்டு விட்டுச் செல்லும் கனிமொழியாய் என்னை நினைப்பாய் தனிமையிலே என்னை சேர்ப்பாய் ஒரு கணமோ இங்கு மவுனம் மறு கணமோ நீ மறைந்தாய் பேசும் ஊமை ஆனேன் சோகம் தேடிப் போனேன் மலையின் மீதுள்ள சிகரம் கலையரசி தந்த பெருவரம் நிகழ்வு மறக்கவே பகடம் பலிக்கவே முழு நிலவு மெல்லத் தூங்க மேகங்களோ அதை மூட நட்சத்திரங்கள் கூடி தாலாட்டு ஒன்று சொல்ல காலைக் கதிரவன் அகல காக்கை குருவியும் பறக்க மகிழ்வு மிகையவே மனமும் களிக்கவே
There is a tunnel I see,
A treacherous path to flee.
The tunnel is lonely and bare,
Yet full of people who are completely unaware.A tunnel with an unreachable end,
With all its darkness to fend.
Wish they could see the light,
After they shed all their fright.There is an instinct of hope,
Even if the terrain is aslope.
A journey over mounds of grime.
Through the “Tunnel of Time”.
